آئین مستان

در میون کوچه ها محشری شد بپا

از صدای حسین کوچه شده کربلا

آتیش از در می ره بالا

پشت درها افتاده زهرا

ابری تیره بر رخ ما

خون گرفته چشم مولا

از در خونه تا مسجد

ازدحامه از تماشا

ناله حسن واویلا، داد بی صداست واویلا

ناله حسین واویلا، مادرم کجاست واویلا

مونده زیر دست و پا حرمت فاطمه

شعله می بارد ازغربت فاطمه

گریه سهم آسمونه

سهم کوچه خاک و خونه

سهم زهرا تازیونه

سهم مردم بی وفایی

سهم زینب بی قراری

بین کوچه نیمه جونه

مسجد النبی واویلا زیر و رو می شه واویلا

وقتی با علی واویلا روبرو می شه واویلا

ناله حسن واویلا، داد بی صداست واویلا

ناله حسین واویلا، مادرم کجاست واویلا

رو لب یهودیا قصه ی خیبره

کوچه شرمنده از دستای حیدره

این سپاهه این دلاور

این نبرده نابرابر

کرده شهرو مثل محشر

پیش چشم مرد خیبر

یاس خونش می شه پرپر

سرخ سرخه چشم حیدر

بار غم روی واویلا، شونه علی واویلا

قتله گاه شده واویلا، خونه علی واویلا

ناله حسن واویلا، داد بی صداست واویلا

ناله حسین واویلا، مادرم کجاست واویلا

شال عزا رو دوش صاحب الزمونه

امشب خود آقا داره روضه میخونه

از زهر جفا میسوزه لباش

بارون میباره بازم از تو چشاش

با بی رمقی چشماش به دره

باز منتظر دیدار پسره

توی هر نفس میریزه خون از کنج لبهاش

لحظه های آخر شد آخه میلرزه دستاش

آقای غریب

امشب پر از ماتم قلوب مومنینه

گرد یتیمی رو سر آقا میشینه

بابا میذاره سر رو روی پاش

با ذکر مادر بند اومد نفساش

ذکر لبشه مادر تو بیا

دیگه حسن تو افتاده ز پا

با آه نفس گیرش دلا رو کرده محزون

آقامون به سینه میزنه با چشم گریون

آقای غریب

دل پَر زده مثل کبوترهای شیدا

از سامرا تا مرقد شش گوشه آقا

با شور و نوا با حال دعا

زائر شده دل به کرببلا

دوری حرم، قلبم رو شکست

کبوتر دل رو گلدسته نشست

کاشکی زائر هر شب جمعه بودم آقا

دنیا بی حرم واسه ی من زندونه آقا

یوسف فاطمه سلاله ی مصطفی

در جوانی شدی کشته ی زهر جفا

بقیة الله آجرک الله

گریه کن شیعه در عزای ابن ­الرضا

زهر دشمن نبود جزای ابن ­الرضا

اجر آن مقتدا، عاقبت شد ادا

بقیة الله آجرک الله

او مگر شمع جمع آل یاسین نبود

اجر فرزند پاک مصطفی این نبود

زاده ی مصطفی، دیده عمری جفا

بقیة الله آجرک الله

کشته از زهر کین یوسف زهرا شده

حجت ابن الحسن غریب و تنها شده

ای مزار خرابت سند غربتت

دل هر دل شکسته زائر تربتت

بی تو هر صبح و شام، شیعه گرید مدام

بقیة الله آجرک الله

منو عطر خوش صحن و سرایت

پریده مرغ روحم در هوایت

دلم تقدیمت ای سلطان دلها

علی موسی الرضا جانم فدایت

دوباره غنچه اشکم شکُفته

به قلب خسته ام عشقت نهفته

ضریح و گنبد و صحن تو حتی

مجال کربلایم را گرفته

آقا جون به خدا آرزوم کبوتر صحن تو باشم

آقا جون به خدا آرزوم ز لطف تو غرق عطا شم

آقا جون به خدا آرزوم مسافر کرب و بلا شم

وای دلم، وای دلم

ضامن آهو، رضا

دلم می خواد با تو باشم همیشه

دلم بی عشق تو ویرونه میشه

ز بعد کربلا والله ارباب

برا من هیچ کجا مشهد نمیشه

حریمت قبله ی عرش برینه

یکی از زائرات روح الامینه

چشام عکس ضریح کربلا رو

تو قاب پنجره فولاد می بینه

آقا جون به خدا آرزوم کبوتر صحن تو باشم

آقا جون به خدا آرزوم ز لطف تو غرق عطا شم

آقا جون به خدا آرزوم مسافر کرب و بلا شم

وای دلم، وای دلم

ضامن آهو، رضا

دل دیوونه در پای تو افتاد

دلم در موج دریای تو افتاد

اگر زیبا شده چشم های آهو

آخه چشماش به چشم های تو افتاد

دوباره هر نفس در شور شینم

به پای عشق تو من در زیر دینم

چه سری دم باب الجوادت

من انگار اول باب الحسینم

تشنه ام روی خاک حجره دست و پامیزنم

در غریبی خود مادرم را صدا میزنم

جان ز تن رفته دیگر، چشم من مانده بر در

چشم به راه جوادم، این نفس های آخر

خون شده دیده ها، میزنم دست پا

روضه ی آخرم، روضه ی کربلا

السلطان السلطان

ای عزیز دل مصطفی من فدای شما

می کشی شیعه را از غمت یا امام رضا

شد دلت پاره پاره، می دهد پر شراره

من بمیرم آقا جان، گریه هات گریه داره

خون به روی لبت، ناله هات بی صدا

بر لبت زمزمه، ای جوادم بیا

السلطان السلطان

در نظر دارمت کربلا روضه ی خیمگاه

از حرم می رود عمه بر جانب قتلگاه

جد من بین دشمن، پیراهن رفته از تن

فاطمه دارد آن دم، راس او روی دامن

عمه ام دست خود میزند روی سر

پیش چشمش حسین میزند بال پر

گُل کرده در زمین، کَرَم آسمانیت

آغوش باز می رسد از مهربانیت

حالا بیا و سفره مینداز سفره دار

حالت خراب می شود و نا توانیت

دارد مرا شبیه خودت پیر می کند

جان برده از تمام تنم نیمه جانیت

یوسف ترین سلاله ی تنها تر از همه

سبزی رسیده تا به لب ارغوانیت

این گرد پیری از اثر خاک کوچه هاست

بر موی تو نشسته ز فصل جوانیت

ای ماهی دریا برایت گریه کرده

پیغمبر و زهرا برایت گریه کرده

این گرد پیری از اثر خاک کوچه هاست

بر موی تو نشسته ز فصل جوانیت

باید که گفت هیئت سیار مادری

خرج عزا شدی و خدای تو بانیت

زهر از حرارت جگرت آب می شود، آقا

می گرید از شرار غم ناگهانیت، آقا

زینب به پای تشت تو از دست می رود، آقا

رو می شود جراحت زخم نهانیت، آقا

ای ماهی دریا برایت گریه کرده

پیغمبر و زهرا برایت گریه کرده

آقای زهر خورده چرا تیر می خوری، آقا

چیزی نمانده از بدن استخوانیت، آقا

ای قصه ی مظلومیت در انجمن ها

مثل علی در جامعه تنهای تنها

ای ماهی دریا برایت گریه کرده

پیغمبر و زهرا برایت گریه کرده

اللهی بشکنه دست مقیره

میان کوچه بی مادرم کرد